De democratie staat onder druk. Het is echt waar. Ik zag op het journaal dat duizenden mensen aan het protesteren waren op de Dam in Amsterdam. Dus het is waar. Alles waar onze voorouders zo hard voor gestreden hebben brokkelt en kruimelt onder onze ogen af. Letterlijk, en dat ga ik je zo haarfijn bewijzen!
Kijk, als er een paar van die grauwe-muesli-tiepjes op de Dam staan te gillen, dan maak ik me niet zo druk. Er is altijd wel iemand die ergens over staat te roeptoeteren tegenwoordig. Maar als er zoveel mensen op af komen dan zal er toch wel echt wat aan hand zijn, toch?
De democratie en onze grondwettelijke rechten.
Ik had daar eigenlijk ook moeten staan. Moeten staan en heel hard roepen met mijn kartonnen bordje op een oude stok van mijn Swiffertje. Het brokkelt en kruimelt namelijk letterlijk af in dit rare landje. Broertje Finn kwam met een alarmerend bericht waardoor ik overtuigd was van mijn sluimerende gevoelens dat er iets goed verkeerd gaat. Plots. In één klap. Plotsklaps dus.
Plotsklaps, Heerlijk woord, die hou ik er in.
Terug naar broertje Finn.
Hij kocht niets vermoedend bij de Hollandsche-Eenheden-Maatschappij (ja, dat is de Hema) een appelkruimeltaartje. Het water loopt in mijn mond bij de gedachte. Ook bij hem, kortstondig. Die gekke Hema heeft namelijk in een vlaag van verstandsverbijstering besloten dat ding vegan te maken. Nou heeft die winkel al niet veel smaak, koop en proef maar eens een tompouce daar tegenwoordig, maar nu slopen ze dat laatste beetje smaak er ook nog uit. Een vegan appelkruimeltaartje, ga toch weg.
Tijd voor actie!
Een koe geeft melk en vlees. Van melk kun je yoghurt en boter maken. Een kip legt eitjes en beiden kun je eten. In koffie zit een wolkje melk.
Volgens mij kijkt niemand echt op van de bovenstaande bloemlezing. Hele gewone dagelijkse dingen die al bestaan sinds Adam en Eva besloten zich netjes aan te kleden in plaats van spiernaakt door het paradijs te huppelen. Tuurlijk, je mag andere keuzes maken. Gewoon doen wat jij goed vindt en waar je je goed bij voelt. Ik eet ook niet iedere dag vlees en kan een vegetarische maaltijd zeker waarderen. Helemaal okay. Ik laat jou in je ding en jij mij in het mijne.
En daar zit nou net het probleem. In die keuze.
In een democratie en een land waarin mijn basisrechten prachtig zijn vastgelegd is het langzaamaan steeds moeilijker om van die rechten gebruik te maken.
Een tijdje geleden wil ik op het werk een saucijzenbroodje kopen. Kan niet. Alleen nog maar vega van paddenstoelen. Eerlijk, hij was best lekker, maar daar gaat het niet om. Ik wil zelf kiezen of ik trek heb in een saucijzenbroodje waar een stukje Berta de koe in zit, of de gemalen paddenstoelen van kabouter Spillebeen. Want waar zit die nu op te heen-en-weer-te-wippen? Daar maakt zeker niemand van de grauwe-muesli-tiepjes zich druk om. Nou, ik wel!
“Eh lieffie? Kabouters en daarmee ook mijnheer Spillebeen bestaan niet echt hé?”
Ja, weet ik mannetje, maar het was zo’n leuk stukje.
“Vooruit dan maar. Bestaan die grauwe muesli types wel echt?”
Reken maar!
Ook zoiets. Ik bestel bij Anne & Max, een koffieketentje met een hele lekkere koffie, een cappuccino met iets erbij. Dat laatste is overigens wel iets waar ik wat aan moet doen. Het begint een chronisch drama te worden en de kilo’s vliegen er aan. Terzijde.
"Nou, terzijde. Je buik zul je bedoelen!"
Grappig en treffend, bedankt!
Ik bestel er een plak lemon cake bij. Met van dat lekkere witte zoete spul op de bovenkant.
Ik dacht nog, wat zie jij er raar uit plakje? Ik nam een hap en dacht eerst even dat ik het servet op zat te eten. Ik kauw. Ik proef. Geen smaak. Heel raar. Ik kijk nog eens goed naar plakje en het valt me op dat hij (of zij) er nogal glazig uitziet. Ik besluit het even aan de Anne & Max juffrouw achter de kassa te vragen.
Het werd een raar gesprek. De korte versie. Het plakje was vegan. De tranen sprongen spontaan in mijn ogen. Geen eieren en geen boter. Ik legde haar uit dat ik in de vorige eeuw geschoold ben tot banketbakker en ondanks dat ik allergisch ben voor koken en bakken wel weet wat er in een cake gaat. Namelijk drie gelijke delen bloem, boter en eieren. Dus hoe-de-fuck kom je tot de onnozele gedachte om er het grootste gedeelte uit te slopen?
“Wat zit er dan wel in”, vroeg ik haar. “Geen idee”, zei ze. Nou, ik wel. Geen smaak! En dat voor vier euro.
In Antwerpen zit een geweldige koffiezaak op de Meir. Je weet wel, die brede sjieke winkelstraat tegenover het station. Heerlijke koffie, maar geen koemelk. “Daar doen wij niet aan”, zei ze in dat schattige dialect. Heel fijn dat jij daar niet aan doet schat, maar ik namelijk wel. Ik wil gewoon melk uit de uier van Berta! Nadeel is dat ik dat Belgische accent zo lief vind dat ik er ook niet boos op kon worden. Ik heb mijn capootje (zo’n hekel aan als mensen dat zeggen) met This-Is-Not-Milk-haversmurrie maar opgedronken.
Nogmaals, doe allemaal wat je wilt en goeddunkt, maar laat mij met rust en me mijn eigen keuzes maken.
Bedankt, ook namens Berta en haar vriendinnen.