Als een steen op je maag. Om maar weer eens een oud spreekwoord uit het dressoir van oma te toveren.
Ja, sommige dagen. Sommige momenten.
Dan voelt het leven een beetje alsof er een steen op mijn maag ligt. Niet zo’n enorme rots hoor, een middelmaatje. Dat ongemakkelijke gevoel. Niet altijd. Soms. Dat gevoel waarvan ik niet zo goed weet wat ik er mee aan moet.
Zondag zat ik in de schaduw met een dierbare vriend te lunchen. Elkaar lang niet gezien. Veel bij te praten. We kennen elkaar flink wat jaren en hebben raakvlakken. Allebei geconfronteerd met de onvoorspelbaarheid en oneerlijkheid van het leven.
Ik vertelde hem dat ik het moeilijk vind terug te keren naar mijn oude leven, mijn oude ik. Een stemmetje in mijn hoofd. Iets dat me steeds zegt dat ik alles zoals voorheen weer op moet pakken. Het houdt me bezig en legt een steen op mijn maag.
Maar gisteren tijdens dat gesprek tussen mijn vragen en zijn antwoorden in bedacht ik me iets. Ik moest denken aan een lievelingsliedje van Klaas.
“Mexico, van Mary Servaes!”
Nee, helaas lieffie. Maar bijna goed. Ik schrijf de eerste zinnen op.
"Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
Het water gaat er anders dan voorheen
De stroom van een rivier hou je niet tegen
Het water vindt er altijd een weg omheen"
Een paar regels uit het prachtige liedje van Paul de Leeuw. Het water stroomt nooit meer als eerst. Hetzelfde water. Andere stroming.
“O ja, die hoor ik ook graag”.
Nu is niet vroeger en ik ben niet wie ik toen was. Het leven voor en na Spanje. Ik ben getekend. Of juist hertekend? Teruggaan naar wie ik was kan dus eigenlijk niet. Ik ben wie ik ben geworden. Vanuit daar moet ik het leven weer ontdekken, vorm geven en vooral zin geven. Datgene doen wat nu bij me past en wat goed voelt. Een nieuwe ik.
Dat is best onwennig.