Ik ben ziek. Griep. Een flinke ook. En ik moet toegeven dat ik daar heel slecht in ben.
“Dat is helemaal mooi. Dat heb ik vijfentwintig jaar gezegd tegen je.”
Ik was er nog niet helemaal uit.
“Zo ken ik er nog wel eentje, haha.”
Okay dan, bij deze geef ik het eerlijk toe. Ik beken. Ik ben slecht in ziek zijn. Ik heb er de rust niet voor en mijn kop maakt overuren. Te veel tijd om na te denken en te malen.
“Is ook niet goed. Daarom zegt je coach dat je in het nu moet leven. Niet gisteren. Niet wat er morgen of over een maand komt. Gewoon nu.”
Ik weet het. Ga ik doen. Echt.
“Jeetje, twee bekentenissen op één dag! En dat terwijl je ziek bent.”
Terug naar je wolk jij.