Ik voelde vlinders en een licht gevoel van verliefdheid. Het overviel me. Voordat ik in de gaten had was het al gebeurd.
“Huh?”
Nee lieffie, niet Viktor Verhulst. Breda!
“Ah! In beide gevallen snap ik het hoor.”
Dat is lief. Maar nee. Ik denk dat dat ook het antwoord van Viktor is. Helaas. Voor hem.
Als een warme jas. Zo’n jas die achterin de kast hangt omdat je een nieuwe had gekocht. Je ziet hem hangen, trekt hem aan en realiseert je dan pas hoe fijn hij eigenlijk was.
“Is mijn schuld hè? Omdat ik altijd op Funda zat.”
Eh, ja lieffie. Er is veel aan mij toe te rekenen in ons drukke vijfentwintig-jaren-leventje, maar verhuizen komt volledig voor jouw rekening! Alle negen keer!
“Behalve de organisatie ervan.”
Dat klopt ook. Je zocht, je vond, deed een bod en daarna lag het project bij mij. Goed team waren we eigenlijk.
“Zeker weten. Nu nog toch?”
Zeker weten mannetje!
Breda, de stad waar alles voor ons begon. Bekende plekken. Herkenbaar dialect. Halve snelheid. Onze oude appartementen. Afgelopen zaterdag maakte ik er een tussenstop op weg naar Oss.
Tuurlijk, Barendrecht is een logische keuze voor mijn werk in Rotterdam. Maar Rotterdam is een heel andere stad dan het bourgondische en amicale Breda.
“Zal ik even op Funda kijken? Zomaar, zonder gelijk iets te kopen?”
Nou, nee mannetje. Dat is geen goed idee. Iedere ik-kijk-alleen-maar-even van jou resulteerde bij ons steeds in een verhuizing en complete renovatie. Laat ik maar even rustig in Barendrecht blijven. Voor nu.
“Haha! Zie je nou wel. Je bent net als ik. Je hebt al gekeken hè?”
Alleen als je je mond houdt. Heel even. Alleen om te zien wat ons appartement in De Poort van Breda nu waard is. Verder niet. En niet tegen mijn vriendjes in Aarlanderveen zeggen hoor! Die vallen van hun stoel als ze het horen.
Ik blijf in Barendrecht!
Maar, als Viktor persé wil samenwonen in Breda. Tja, dan heb ik geen keuze. Dan is het overmacht. Toch?