Eénarmige bandiet. Daar moest ik gisteren opeens aan denken. Tja, beetje raar vond ik zelf ook wel. Maar de tijd dat ik de werking van mijn brein probeerde te doorgronden ligt achter me. Geen beginnen aan.
De ene gedachte tikt de andere aan en voor ik het weet ben ik een paar minuten verder zonder nog te weten waar het überhaupt mee begon.
“Ik ben nu de draad al kwijt”.
Precies wat ik bedoel lieffie. Welkom in mijn hoofd.
Bij een éénarmige bandiet denk je al snel aan een enge boze man met één arm. Maar nee. Het is de bijnaam voor een gokmachine. Zo’n ding waar je een euro ingooit en vervolgens aan een hendel trekt. In mijn geval resulterend in een euro verlies en voor degene na mij de jackpot.
“Maar jij hebt meer geluk in de liefde zei je altijd”.
Da’s waar. Veel belangrijker.
Er is een rare kanteling aan de gang. In de bediening had je voor covid vaak met een beetje geluk meer fooi dan loon, maar door de invoering van die QR-codes op je tafeltje is dat bijna verdampt. Daar bovenop steeds meer pin-only-no-cash was de doodsteek voor de ober. Personeel gezocht staat nu groter op het raam dan de naam van het café.
Een andere groep medemensjes heeft het beter. Sinds de invoering van statiegeld op flesjes en blikjes is iedere vuilnisbak opeens een soort geldautomaat geworden. Een beetje actieve schoonmaker haalt nu per uur meer fooi op dan waar een serveerster ooit van kon dromen. Opeens is schoonmaker (excuus, interieurverzorger…) de beste beroepskeuze om flink te klimmen op je financiële carrièreladder.
Op straat is een stille oorlog uitgebroken over welke vuilnisbak van wie is. Het is vechten om de beste. Want ondanks die vijftien cent flikkeren we die dingen nog net zo makkelijk weg.
Ik reis met het openbaar vervoer en dat is één groot theater zoals ik al eerder schreef. Maar nu begon ik me zorgen te maken. Er lijkt iets verschrikkelijks aan de hand. Overal waar ik kijk zie ik ze. Eerst dacht ik dat ze teruggekeerd waren uit een rampgebied of bij een noodlottig ongeval waren betrokken geraakt.
Eénarmige bandieten.
Maar er was iets vreemds. Al die bandieten zaten steeds tegen een vuilnisbak aangeplakt. Niet constant. Een paar minuten maar.
Was hij flauwgevallen? Zat er een hele sterke magneet in zijn jaszak? Zit er een monster in de vuilnisbak die hem erin probeert te trekken? Je haalt je van alles in je hoofd op zo’n moment. Maar net toen ik op het punt stond de man uit zijn benarde positie te bevrijden kwam hij los. Ik voelde een traan van blijdschap in mijn ooghoek. Niets zwaargewond. Niet vreselijks gebeurd. Hij heeft gewoon twee armen!
En een blikje. Een blikje?
En toen viel het kwartje. Dit zijn de nieuwe blikjes-en-flesjes-uit-de-vuilnisbak-hengelaars. Uit het niets zijn er honderden in Rotterdam.
Bedelen is passé en hengelen is trending topic.
Kijkend naar de enorme volle plastic zak in zijn andere hand lijkt het een niet geheel onverdienstelijke carrièreswitch. De verhalen gaan dat ze tussen de dertig en vijftig euro bij elkaar hengelen.
Goed bezig Swiebertjes!