Vreemde titel voor een blog, ik weet het. Maar laat het me je uitleggen. Ik worstel en niet zo’n klein beetje ook. Dat is natuurlijk helemaal okay en te verwachten na wat er allemaal is gebeurd. Maar wel verwarrend allemaal.
Het valt niet mee om in een vreemd land op een afgelegen plaats een nieuw leven op te bouwen als weduwnaar. Wat is dat toch een raar woord. Kunnen we er niet voor kiezen om gewoon alleenstaand of single te gebruiken? Sorry, ik dwaal af. Er waren nogal wat mensen die dachten dat ik terug zou keren naar Nederland, maar nee, dat is niet mijn plan. Het leven is goed hier ondanks wat er allemaal is gebeurd en de uitdagingen die voor me liggen. Ik ben aan het zoeken naar werk. Klaas en ik waren gestopt met werken toen we emigreerden, maar zesenvijftig en alleen op een berg is niet bevorderlijk voor je welzijn. Ik ben te zwaar aan het worden en bij een kuchje of pukkeltje zoek ik op Google wat ik mankeer. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Dus, op zoek naar werk. Structuur, een doel en mensen ontmoeten. Het zal eerst een combinatie moeten zijn van deels thuis en op kantoor. Mijn link met de bewoonde wereld is een streekbus vanuit het dorp en dat is niet een iedere vijf-minuten-dienstregeling zoals in Amsterdam.
Maar het valt niet mee. Ik ben er druk mee en heb ook al wat verkennende gesprekken gehad. Tot nu toe nog geen succes, maar ik ben ook nog aan het oriënteren. Dat moet ik mezelf wel steeds blijven zeggen. Ook zoiets, als alleenstaande is er maar één corrigerende factor in het huis en dat is mijn spiegelbeeld. Werkt niet altijd even goed is mijn ervaring. Gelukkig kan ik mezelf nog steeds op het juiste moment een schop onder mijn (inmiddels ook te zware…) kont geven en weer doorpakken.
Komende week spreek ik weer met iemand waar ik eerder mee heb gesproken. Wie weet!
Maar terug naar de worstelende struisvogel.
Ik heb eigenlijk maar één groot allesomvattend nadeel en dat is mijn vervoersprobleempje. Met een auto kan ik veel makkelijker naar de metro om naar Valencia te gaan en dus bijvoorbeeld naar mijn werk gaan. Maar ik wil helemaal geen auto leren rijden en zeker geen rijbewijs halen in Valencia. Bij de gedachte alleen al krijg ik de rillingen en zweet op plaatsen waar het niet hoort. Dus ik worstel. Hier blijven wonen in dit prachtige huis, verhuizen naar de stad in de buurt van een metrostation of terug naar Nederland. Alles flitst voorbij.
Maar nu de analyse fase. Dit huis wil ik niet kwijt. Het is me dierbaar en het is wat Klaas en ik samen bereikt en gemaakt hebben. Ik wil niet naar de stad en dan in een appartement gaan zitten. Veel te druk en veel te heet in de zomer. Naar Nederland dan? Nee, eigenlijk helemaal niet. Te druk, te duur, geen idee waar en te veel herinneringen. Het enige voordeel dat Nederland heeft is dat ik waarschijnlijk binnen een dag een mooie baan heb. Terug als Product owner.
Alles bij elkaar genomen ontstaat de worsteling maar door één ding. Vervoer. Vervoer op vier wielen met een dak erboven om precies te zijn. Wéér dat rijbewijs. Het achtervolgt me als een schaduw in een eng steegje. Hier komt dus de struisvogel in de worsteling. De worsteling ontstaat namelijk eigenlijk alleen maar doordat ik mijn hoofd in het zand steek (precies, dat doet een struisvogel) wat betreft mijn vervoer. Ik hoor het je zeggen; “haal dan gewoon dat rijbewijs!”, “iedereen kan het”, “dat haal jij zo, joh”, “ik snap niet dat je dat nou zo erg vindt”.
Had ik vijftien jaar geleden maar geluisterd naar mevrouw Kooijman, de moeder van Gert. Ze riep me tijdens één van haar verjaardagen naar haar toe en zei dat ze gehoord had dat ik geen rijbewijs had. Dat kon niet zei ze. Ik was met Klaas en die was ouder en op een dag moest ik hem rondrijden als hij dat niet meer kon. Het argument dat ik amper vijf jaar jonger ben hield geen stand. Ik moest op les zei ze. Nu is ze er niet meer. Kortgeleden is ze overleden. Waarschijnlijk zit ze nu naast Klaas en zegt heel rustig en kalm; "ik heb het nog zo gezegd". U heeft gelijk lieve mevrouw Kooijman. Het leven zou een stuk eenvoudiger zijn geweest.
Hoe dan ook, voor nu worstel ik nog even door. Wie weet komt er een andere oplossing of kristalliseert het zichzelf uit. Voor nu geeft dat me toch net wat minder stress als autorijden.