marcschrijft.online

Ken je het verhaal van de man die zijn leven lang droomde van een leven in de zon, waar hij driehonderd dagen per jaar buiten kon ontbijten? 

"Dat ben ik!"

Inderdaad. Het is het verhaal van Klaas, mijn grootste liefde. Ongeveer halverwege zijn leven leerde ik hem kennen en reisde ruim vijfentwintig jaar in onvoorwaardelijke liefde met hem mee. Hij heeft zijn bestemming bereikt. We moesten afscheid nemen. Nu reis ik verder. Alleen, maar altijd dichtbij.

Plan gemaakt, huis gezocht, huis gevonden, huis gekocht, banen opgezegd, huis verkocht, vakantiehuisje geregeld, geld geteld, inboedel ingepakt. 

Het is begin juli tweeduizendtwintig als we met de auto vertrekken. Temidden van een wereldwijde pandemie die alles ontwrichtte en veranderde. 

We emigreerden naar Real de Montroy, een klein dorp op een half uurtje rijden van Valencia. Een huis aan de voet van een heuvel met uitzicht over de vallei. Op slag verliefd. Dat waren wij overigens al in negentienzevenennegentig.

Het doel was een leven zonder stress onder de Spaanse zon. Het werd een rit in een rollercoaster met een onvoorstelbaar eindstation. 

Na zijn overlijden in december tweeduizendeenentwintig heb ik onze website elbalcondereal.es opgeheven. De bestemming was bereikt, maar de droom voorbij. Er was geen reden meer anderen er in mee te nemen. 

Van je afschrijven. Het zou helpen zeiden ze. Dus ik begon. Geen plan, geen doel. Ik besloot om mijn Facebook te gaan gebruiken om blogs te schrijven. Familie en vrienden meenemen in mijn zoektocht naar het nieuwe leven en te vertellen over wat me bezig houdt, waarover ik van verbazing van mijn stoel pleur of smakelijk om moet lachen. Om de één of andere duistere reden beland ik nogal regelmatig in bijzondere situaties die ik graag met een knipoog de wereld in wil slingeren ter lering en vermaak. Neem net als ik dus wat je hier leest of ziet niet te snel of te vaak te serieus, want sommige schrijfsels lijken misschien voort te komen uit frustratie of veroordeling, maar niets is minder waar. Ik schrijf vanuit verbazing en verwondering. Vaak over mezelf trouwens. En nog vaker met een vette knipoog. 

Ik wilde dingen met Klaas delen, hem iets vertellen of vragen en ik kon hem dan vaak letterlijk horen antwoorden. Dat is waarschijnlijk wat vijfentwintig jaar samen doet. Zonder woorden kunnen antwoorden. Dwars door mijn schrijfsels heen komt hij onaangekondigd binnen. Schrijven voelt zo voor mij als een manier om met Klaas in contact te blijven. Erasmus heeft namelijk ooit gezegd dat “ruimte de lichamen scheidt en niet de geesten”. Dus wie of wat houdt me tegen er lekker op los te kwebbelen met Klaas, de grootste liefde in mijn leven.

“Hi lieffie, riep je me?”

Hé Klaasje! Nee joh, ik zit een inleiding te schrijven voor mijn nieuwe website. 

“Ah, okay. Leuk! Dat Facebook is tegenwoordig toch alleen nog maar voor oude mensen zeggen ze. Dan ga ik weer op mijn wolkje in de zon liggen hè.”

Mooi. Nu eerst maar eens al die oude blogs van Facebook naar hier kopiëren. Daar ben ik wel even zoet mee.

"Tijd zat lieffie, geen haast, toch?"

Da’s waar mannetje.

Een website in plaats van Facebook. Zelf bepalen hoe het er uit ziet en geen irritante reclames en voorgestelde berichten. Reacties plaatsen kan niet. Als je wilt reageren kun je me bellen of appen. Ken je me namelijk goed genoeg, dan heb je vast en zeker mijn telefoonnummer of WhatsApp. Veel gezelliger ook!